Xinjiang dalam konteks penindasan umat Islam di seluruh dunia

Xinjiang dalam bahasa Mandarin bermaksud Wilayah Baru. Tetapi hakikatnya ia bukan wilayah baru kerana ia telah lama didiami oleh kaum Uighur. Mereka menamakan wilayah mereka Uighuristan. Pernah satu masa ia menjadi sebuah negara merdeka dengan nama Turkestan Timur. Disebut timur sebab Turkestan barat merujuk kepada republik-republik di sebelah barat, antaranya Kazakhstan, Uzbekistan, Azerbaijan, Turkmenistan dan Krgyzstan.


Republik-republik ini kini merdeka tetapi sebelum ini adalah sebahagian daripada Kesatuan Soviet sebagai pewaris kepada Empayar Rusia. Turkestan bermaksud Negeri Turki di mana bangsa yang berbahasa rumpun Turki meliputi wilayah dari negara Turki hingga ke Xinjiang. Mereka kesemua ini beragama Islam mazhab Sunnah.

Pada masa silam mereka mempunyai kerajaan-kerajaan sendiri di mana Turki adalah sebahagian daripada Khilafah Uthmaniah. Di atas runtuhan Khilafah Uthmaniah, muncul negara Republik Turki yang ada sekarang. Tetapi banyak wilayah rumpun Turki di Asia Tengah ditakluk oleh Rusia. Sementara di sebelah timur, ia ditakluk oleh China yang kemudian menukar namanya kepada Xinjiang.

Ketika China lemah, Turkestan Timur berjaya diisytiharkan merdeka. Tetapi apabila pihak komunis berjaya memerintah Beijing , maka mereka menakluki balik semua wilayah yang dahulunya berada di bawah pemerintahan Dinasti Ching sebelum tumbang. Maka wilayah Tibet dan Xinjiang dianggap sebagai sebahagian daripada China, serentak itu dilakukan proses Sinifikasi atau pencinaan bagi memantapkan mereka sebagai sebahagaidn daripada China.

Uighur, penduduk peribumi Xinjiang seperti juga Tibet diiktiraf bangsa tersendiri berbanding dengan China. Walaupun terdapat minority-minoriti lain di China, tetapi Tibet dan Uighur dianggap bangsa tersendiri. Apa yang membezakan Uighur dengan kaum-kaum China yang lain ialah agama Islam mereka. Ini berbeza daripada kaum Tibet yang beragama Buddha.

Walaupun anutan agama Buddha mereka berbeza daripada kaum China yang lain, kerana unsur Tao dan Konfusius tidak wujud dalam budaya mereka, tetapi ia tetap berasaskan sama. Sementara ada satu lagi golongan islam di kalangan China yang digelar Hui. Mereka adalah China walaupun ada antara mereka berketurunan Arab. Jadi China dikenali dalam dua golongan, walaupun kedua-duanya berbudaya China. Han merujuk kepada majoriti China yang berasaskan Tao dan Konfusius sementara Hui adalah mereka yang berbudaya Islam.

Tetapi perbezaan tidak mempunyai makna ketika China mula diperintah oleh komunis. Mereka menganggap semua agama byukan saja karut dan candu kepada rakyat tetapi wajar diperangi dan dimusnahkan. Baik kuil Tao, Konfusius, Buddha mahupun gereja dan masjid. Kesemuanya dimusnahkan dan penganut dilarang beragama. Rejim komunis menjadi musuh agama. Banyak rakyat mereka menjadi mangsa yang penuh penderitaan.

Dalam doktrin komunisme, tidak ada tempat bukan saja bagi agama tetapi juga bangsa. Semua rakyat dianggap setaraf, sama ada Han, Hui, Tibet mahupun Uighur. Kesemuanya mesti patuh kepada komunisme dan tidak ada perbezaan antara kaum, bangsa, budaya dan anutan.

Bagaimanapun, selepas separuh abad, komunisme gagal membanteras fitrah manusia. Dalam kalangan pengikut komunis, mereka juga mempunyai kecenderongan untuk mendokong bangsa atau kaum yang dominant dalam parti. China juga berpisah haluan daripada Soviet kerana bangsa. Apatah lagi dalam negara. Han sudah tentu emndominasi bagi mengatasi Hui, Tibet, Uighur dan minoriti lain.

Lebih penting lagi, komunisme tgagal membanteras agama. Islam, Buddha, Tao, Konfusius dan Kristian tetap dianuti walaupun menetrima tekanan hebat daripada kerajaan. Selepas ketiadaan Mao Zedong, dan digantikan dengan Deng Xiaoping, mereka memulihkan budaya, identiti kaum dan agama.

Walaupun China memberikan ruang kepada agama tetapi ia tidak memberi kebebasan yang besar seperti mana kebanyakan negara di dunia. Namun bagi mereka, apa yang menjadi keutamaan ialah usaah memajukan diri dalam ekonomi. Ini kerana apa jua masyarakat akan dapat diselesaikan juika keadaan ekonomi bertambah baik. Ini adalah doktrin asas komunisme yang meletak faktor ekonomi sebagai utama. Cuma di China, mereka sedar bahawa kebebasan perlu dan kejayaan ekonomi wajar diletakkan dalam persekitaran pasaran.

Untuk itu, kerajaan China berusaha untuk membawa pembangunan ekonomi yang ketara di semua wilayah China termasuk Tibet dan Xinjiang. Ia dilakukan dengan harapan bahawa sebarang perasaan tidak senang kepada Beijing atau semangat kebangsaan yang membawa pemisahan wilayah dapat dipadamkan.

Tetapi penghijrahan Han ke Xinjiang yang dibuat dengan harapan akan membawa pembangunan ekonomi kepada wuilayah itu tidak disenangi oleh penduduk tempatan yang terdiri daripada kaum Uighur. Daripada menjadi majority di tanah air merekla sendiri. Orang Uighur menjadi minoriti apabila separuh penduduk Xinjiang kini terdiri daripada Han.

Orang Uighur tidak berupaya menyaingi Han. Ini kerana budaya dominan China adalah Han. Untuk maju dalam pelajaran sudah tentu orang Uighur perlu belajar dalam bahasa Mandarin. Tetapi lebih penting lagi ialah sokongan yang diberikan oleh kerajaan kepada kaum Han untuk menjayakan mereka dalam ekonomi di Xinjiang. Pasti akhirnya Uighur akan ketinggalan kerana mereka amsih menjalani usaha cara tradisioanl dan tidak mampu untuk maju standing dengan Han.

Atas suasana in, maka minggu lalu berlakulah rusushan berdarah dalam pertembungan antara Uighur dan Han di Xinjiang. Sebagai kerajaan yang pragmatik, Beijing perlu kembali meneliti perkara ini.